بسم الله الرحمن الرحیم

دلنوشته از راهیان نوری که رفتم

دلم تنگ است/
دلم برای رَمل های روان فکه تنگ است
دلم برای ضیافت باد طلايیه تنگ است
برای افتاب گرم هویزه تنگ است
دلم برای غروب زیبای شلمچه تنگ است

چند ماه است از سفر آمده ام ،پس چرا هنوز هواییم؟
چرا هنوز دلتنگم؟؟
چرا هنوزباذکر نام شلمچه دلم میشکند؟
چراهنوز دلم با اسم شهید پرمی گیرد؟
خدا جون چرا من باید در جهنم باشم ودلتنگ بهشت بمانم؟؟
خدایا:زندگی من به دو بخش تقسیم شده… قبل از راهیان نور،
بعد از راهیان نور
کاش همیشه در همان بهشت می ماندم…
کاش هرگز،پا به این جهنم نمی گذاشتم
اما حیف …حیف که همیشه رؤیا هایم خیالی است.َ

شهیدی که دوهفته قبل شهادتش عکس دوست شهیدش را پروفایلش گذاشته بود

شهدا عاشق شدن وشهید شدند

علی جانم یتیمیت را با در خط امام

وحجاب زهرایی ام شاید بتوانم جبران کنم

گرچه جبران نمی شود

بسم الله الرحمن ارحیم

راضی باش به هرچی اتفاق افتاد.که اگرخوب بود زندگیتو ..قشنگ .کرد.
واگر بد بود تورو ساخت.
مدیون باش به همه ی آدمای زندگیت که خوباش بهترین .حسا .روبهت میدن
وبداش بهترین .درسا .رو…
ممنون باش از اونی که بهت یاد داد همه شبیه .حرفاشون .نیستن
همیشه همونجوری که میخوای،پیش نمیره
زندگی همین قدر ساده است.

در ساحل ماسه ای باخدا قدم می زدم ،به پشت سرم نگاه کردم
جاهایی که از خوشی ها با هم حرف زده بودیم دو رد پا بود .
وجاهایی که از سختی ها حرف زده بودیم جای یک رد پا بود
به خدا گفتم در سختی ها در کنارم نبودی؟
گفت آن رد پایی که می بینی من هستم .
تورا در سختی ها به دوش می کشیدم

بی نظیری خدای من